บทละครรามเกียรติ์

เปิดเสียงฟังได้นะ

หน้าที่ ๓

เมื่อนั้น	ทศเศียรสุริย์วงศ์ยักษี
ยิ้มแล้วจึ่งตอบวาที	เจ้าพี่อย่าประหวั่นพรั่นใจ
เราก็ทรงศักดาวราฤทธิ์	ทศทิศไม่รอต่อได้
ทำไมแก่มนุษย์เท่าตัวไร	กับอ้ายลิงไพรพนาวัน
จะใช้แต่ทหารไปราญรอน	ฟันฟอนให้สิ้นทัพขันธ์
เลือดเนื้อจะเป็นเหยื่อกุมภัณฑ์	เคี้ยวเสียไม่ทันพริบตา
บัดนั้น	ฝ่ายหมู่วานรถ้วนหน้า
เป็นพยับอับแสงสุริยา	มืดทั่วโลกาธาตรี
เป็นมหามหัศอัศจรรย์	เรียกร้องหากันอึงมี่
บ้างวิ่งบ้างคลานไม่สมประดี	กระบี่อลวนวุ่นวาย
เมื่อนั้น	พระตรีภพลบโลกทั้งหลาย
เสด็จเหนือแท่นแก้วแพรวพราย	พร้อมหมู่นิกายโยธา
เห็นมืดกลุ้มชอุ่มอัมพร	บดบังทินกรในเวหา
วานรอื้ออึงเป็นโกลา	ผ่านฟ้ารำพึงคะนึงคิด
อัศจรรย์นี้เหมือนครั้งพิราพ	อันหยาบช้าสาธารณ์ทุจริต
หรือจะเป็นเล่ห์กลปัจจามิตร	ประหลาดจิตเป็นพ้นพันทวี
จึ่งมีพระราชบัญชา	ถามพระยาพิเภกยักษี
ไฉนมามืดดั่งราตรี	เหตุนี้จะเป็นประการใด
บัดนั้น	พิเภกผู้มีอัชฌาสัย
ได้ฟังบัญชาพระภูวไนย	บังคมไหว้แล้วทูลกิจจา
อันซึ่งมืดมัวทั่งทิศ	ด้วยความคิดทศพักตร์ยักษา
มันจะลอบยกโยธา	ออกมาหักโหมโรมรัน
จึ่งยกพิกล ฉัตรชัย	บังไว้ซึ่งดวงพระสุริย์ฉัน
ฝ่ายเราไม่แลเห็นมัน	กุมภัณฑ์เห็นทัพพระจักรี
ฉัตรนี้ของท้าวธาดาพรหม	เป็นบรมอัยกายักษี
อานุภาพเลิศลบธาตรี	มีไว้แต่ตั้งลงกา
ขอให้ทหารชาญชัย	รีบไปหักฉัตรยักษา
จะเห็นแจ้งซึ่งแสงสุริยา	แม้นละไว้ช้าจะเสียการ
อ่านหน้าที่ ๒	อ่านหน้าที่ ๔